Obudziłam się w ciemnym pokoju. Nie było tu nikogo oprócz mnie. Ups. Strach zżerał mnie od środka. Usłyszałam otwieranie drzwi i zobaczyłam znaną mi sylwetkę wchodzącą do środka.
- Wreszcie się obudziłaś kochanie. - nie. Tylko nie to. Wszystko tylko nie on. - Jak się czujemy?
- O wiele gorzej kiedy cię zobaczyłam. - powiedziałam prawdę.
- Widzę, że nadal jesteś pyskata. 120 godzin ze mną i od razu się zmienisz. - nie zostanę tutaj 5 dni za żadne skarby.
- Dobrze wiesz, że nigdy nie zostanę z tobą 5 dni. - powiedziałam.
- Kto powiedział, że tylko ze mną? - co? O co mu chodzi? Ktoś jeszcze. Nie przeżyję tego. - Poza tym, jeśli spróbujesz uciec, to któreś z twoich kochanych przyjaciół na tym ucierpi. A może braciszek? - powiedział udając, że się zastanawia.
- Nie możesz im nic zrobić! - krzyknęłam bliska płaczu.
- Tak myślisz? Jeden telefon. - pokazał wspomniany przedmiot. - I po nich. - zadrżałam.
- Nie mieszaj ich w to. Zrobię wszystko. Będzie tak, jak chcesz. Ale nic im nie rób. Nie możesz. - płakałam. - Proszę cię. Daj im spokój.- Jak sobie życzysz. Tylko mniej pyskuj kochanie. I słuchaj się. - wysyczał wprost do mojego ucha. Do pomieszczenia wkroczył facet, którego nie znałam. Mimo to kiedy tylko go zobaczyłam to wzbudził we mnie strach.
- Poznajcie się. To moja była Kaja, a to jest koleś, który za ciebie skarbie podarował mi niezłą sumkę- powiedział David. Teraz to kompletnie nic nie rozumiem. David mnie sprzedał? Pewnie za dragi. Tylko, zawsze mówił, że byłam jego, a teraz sprzedaje mnie za dragi?Jaki ten koleś jest skomplikowany. Z kim ja byłam? David wyszedł i zostałam sama z tym kolesiem. Nieznajomy ukucnął na przeciwko mnie.
- Poznajmy się. Jestem John, ty jesteś Kaja. - kiwnęłam głową. - Spokojnie. Póki co nic ci nie zrobię. - powiedział patrząc mi w oczy. Boję się go. Bardziej od Davida. Nie zostanę tu 5 dni. O co tu chodzi? Przecież przed chwilą mój były mówił, że zostanę tutaj z nim 5 dni, a nie z tym oblechem. Powiem wam, że chciałabym, żeby tu wrócił.
- David niedługo wróci. Wtedy się zabawimy. - czyta mi w myślach? - A tymczasem. Słyszałem, że jesteś pyskata. Czyżbyś bała się aż tak, że nie możesz wydusić słowa? Nie martw się. Będzie jeszcze gorzej. - mimowolnie po moich policzkach spływały łzy. Nick po mnie przyjdzie powtarzałam sobie w myślach. John złapał mój podbródek. - Nie płacz kochanie. Chciałabyś wrócić do domu? Przykro mi, ale to nie jest możliwe. -płacząc wyrwałam się z jego uścisku.
- Ej! To nie kosztowało gorszy! - krzyknęłam patrząc jak mój ukochany telefon roztrzaskuje się na ścianie.
- Wreszcie jakieś słowa. - powiedział klaskając i zbliżył się do mnie. - teraz ten telefon nie będzie ci potrzebny.
*** Oczami Lou ***
Siedziałem w kuchni zastanawiając się, co mogę zrobić. Policja nie, bo David ma wszędzie swoich gości. Najpierw trzeba załatwić tych kolesi. Tylko jak? Tego jeszcze nie wiemy.
- Jej telefon jest wyłączony! - krzyknął Nick rzucając telefonem w blat stołu.
- Nicolas, uspokój się wszyscy się martwimy. Jakoś trzeba jej pomóc. Justin, ty zawsze byłeś tym mądrym. Co mamy zrobić? - odezwała się Julia.
- Jeszcze nie wiem. - powiedział zamyślony.
- To się dowiedz, do cholery, bo mie tu zaraz szlag najjaśniejszy trafi! - wybuchłem. Wszyscy spojrzeli na mnie z zaskoczeniem i współczuciem. On jej zrobi krzywdę. Znowu.
- Wiem! Już wiem! - krzyknął Jus po długiej chwili czasu. Wszyscy zbliżyliśmy się do niego. - Wiem, gdzie jest każdy z kolesi Davida. Jest ich sporo, ale jakoś musimy dać radę. - powiedział pokazując nam rozrysowane pozycje każdego z nich. Wreszcie mogliśmy omówić nasz plan.
*** Oczami Kai ***
Już wieczór. Siedzę w zimnym pokoju. Jestem bez ciuchów. Zgwałcili mnie. Oboje. Chcę do domu. Nicolas pośpiesz się! krzyczała moja podświadomość. Jak raz się z nią zgadzałam. Do pokoju wszedł David. Skuliłam się.
- Przyniosłem ci kolację skarbie. - powiedział stawiajac przede mną talerz z kanapkami. Wyglądały bosko, ale nie mogłam ich zjeść. Chłopak wyszedł zostawiając mnie samą, a kanapki kusiły wyglądem. Nie mogę ich zjeść. Na pewno coś jest z nimi nie tak. Wzięłam talerz i już po chwili moje kanapeczki szybowały za oknem. Po prostu. Otworzyłam okno, a kanapki same spadły z talerza.
Przy takim obrocie sprawy musiałam pójść spać bez kolacji. W sumie to nie wiem czy w ogóle dzisiaj zasnę...
____________________________________________________________
Jestem! Wesołych Świąt Wielkanocy! Nie wiem czy jutro będę miała czas, zeby wstawić rozdział, więc pojawia się dzisiaj! <3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz